Heimat soyut olduğu kadar subjektiftir de. Hepimiz kalbimizde bir yuvanın özlemini taşırız. Toprağı toprak olduğu için değil çizilmiş bir sınırın içine düştüğü için öpenler bu özlemi taşımazlar. Fakat herkesten çok taşıdıkları iddiasındadırlar. Bu yüzden heimat genelde bir yanılgıyı imler. Yuvaya kokusunu içinde alınan nefes verir. Yuva sadece yuvadır. Vatan, ülke, şehir, ev, arazi birer heimat olabilir, ancak yuva sadece bunlarla kurulan bağdan ibarettir. Özneldir. Yuvasızlık ve heimatlos aynı şey değildir tam da bu sebeple. Çünkü heimat dışsaldır, yuva içseldir. Heimat verilmiş bir anlama uyumu tanımlar, yuva yepyeni bir anlam vermenin altındaki yaratıcı dürtünün ürünüdür. Bu yüzden yuva sabit değildir. Yuva uçucudur, değişkendir, aniden karşımıza çıkabilir. Bir koku, bir ses, bir renk, bir dokunuş veya bir kişi, yuvamız olabilir. Yuvayı garanti altına almaya çalıştığımız her adımda, yuvaya zarar veririz. Bu, yuvayı heimatlaştırma çabasıdır. Yuvayı heimatlaştırmak, vahşi bir atı dizginlemektir. İmkansız değildir, mümkündür, fakat yeleleri bir daha asla eskisi gibi dalgalanmayacaktır. Bazen değişim, ölümdür. Çünkü bir vadide özgürce koşmanın elinizden alınmasına uyum sağlamak sabahları erken kalkmaya alışmakla eşdeğer bir değişim değildir. Değişim antropolojiktir, dönüşüm ontolojiktir. Samsanın metamorfozu bedensel bir dönüşümü imlemez, bu sadece onun varlıksal dönüşümünün doğal bir sonucudur. Yuva ile girilen karşılıklı ilişki her iki tarafı da dönüştürür. Artık ne yuva eskisi gibidir, ne de biz. Bizim öznel tecrübemizde, artık ne yuva sadece yuva olarak vardır, ne de biz olduğumuzu düşündüğümüz kişiyizdir. Yuva nostaljik değildir, heimat ise o hep sabit olduğuna inanmayı tercih ettiğimiz gerçek dışılığın alanıdır. Yuvaya dönemezsiniz. Çünkü nasıl ki heimat bir yanılgının somut alanıysa, yuva bir gerçekliğin soyut alanıdır. Bir vardır, bir yoktur. Yuva, anlatılmış en güzel masallardan biridir.
